Σύμφωνα με τον κ. Τόσκα "οι Έλληνες ζούμε την πιο ειρηνική περίοδο". Την ίδια ώρα ο "Ρουβίκωνας" και άλλες συμμορίες, κυρίως στην Αθήνα, επιδίδονται σε μια σειρά από "ειρηνικές" πράξεις, "ακτιβιστικές" για τον κ. υπουργό που τις διαχωρίζει μάλιστα από τις παραβατικές... Εισβάλλουν σε νοσοκομεία, σε αστυνομικά τμήματα, σε δημόσιες υπηρεσίες, στη Βουλή, σε πρεσβείες, αλλά και σε ιδιωτικές επιχειρήσεις με βάση τα δικά τους κριτήρια και προσπαθούν να "επιβάλλουν" το δικό τους νόμο, καταστρέφοντας την δημόσια αλλά και ιδιωτικές περιουσίες. Ακόμη και στα κρεοπωλεία μπαίνουν οι αθεόφοβοι κάνοντάς τα γυαλιά καρφιά, προστατεύοντας λέει έτσι τα δικαιώματα των ζώων, προφανώς θέλοντας να μας κάνουν όλους vegan!
Άλλες πάλι παρόμοιες ομάδες επικηρύσσουν διάφορα πρόσωπα. Χαρακτηριστική η περίπτωση του καθηγητή Α. Συρίγου που ξυλοκοπήθηκε άγρια και είδε τη φωτογραφία του σε αφίσα με τίτλο "είναι φασίστας" γιατί τόλμησε να παρατηρήσει σε κάποιους που έγραφαν με σπρέι σε φρεσκοβαμμένο τοίχο του Παντείου, αλλά και αυτή του φοιτητή (ατόμου με αναπηρία μάλιστα) που προσερχόταν σε εκδήλωση για τον εθελοντισμό, στην ΑΣΟΕΕ.
Το σίγουρο είναι ότι σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις - ίσως επειδή ζούμε την πιο ειρηνική περίοδο κατά τον υπουργό ή όπως θα έλεγε και ο Ηλιόπουλος "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα" - το κράτος είναι απόν.
Όμως για μένα το σπουδαιότερο ζήτημα δεν είναι αυτό ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Το σημαντικότερο είναι ότι όλες αυτές οι παράνομες ενέργειες έχουν - όχι μόνο γι αυτούς που τις κάνουν αλλά δυστυχώς και για μια ικανή σε αριθμό μερίδα της ελληνικής κοινωνίας - νομιμοποιητική και δικαιολογητική βάση. Το φακελάκι του γιατρού στην περίπτωση του νοσοκομείου, η διαφθορά στον δημόσιο βίο και τη διοίκηση, η αναποτελεσματικότητα στη λειτουργία του κράτους και των υπηρεσιών σε συνδυασμό με το αίσθημα αδικίας και έλλειψης ισότητας έναντι του νόμου, οδηγούν πολλούς συμπολίτες μας στο λανθασμένο συμπέρασμα: "Καλά τους κάνουν αφού αλλιώς δεν καταλαβαίνουν".
Αναμφίβολα το κράτος δικαίου (δηλαδή κράτος με Σύνταγμα και νόμους) επιβάλλει το νόμο και επιβάλλεται (και οφείλει να επιβάλλεται) σε όποιον τον παραβιάζει. Όμως το ίδιο το κράτος δικαίου έχει από μόνο του εκείνες τις θεσμικές δικλείδες ελέγχου της δικής του λειτουργίας. Όπου υπάρχει εξουσία πρέπει να υπάρχει και έλεγχος. Και όσο ισχυρότερη είναι η εξουσία τόσο μεγαλύτερος και αναγκαιότερος είναι ο έλεγχος. Όταν οι εσωτερικοί μηχανισμοί ασφαλείας και ελέγχου του κράτους δικαίου, και της δημοκρατίας τελικά, λείπουν ή υπολειτουργούν, τότε δημιουργείται το έδαφος για τέτοιου είδους παρεκτροπές από διάφορους που "παίρνουν το νόμο στα χέρια τους". Μήπως λοιπόν πρέπει να το δούμε κι απ' αυτή την πλευρά, λέω μήπως...
(Υ.Γ. Ο Ρουβίκωνας- ένας μικρός ποταμός στη Βόρεια Ιταλία - έγινε γνωστός και έμεινε στην Ιστορία από τότε που ο Ιούλιος Καίσαρας τόλμησε να τον περάσει κινούμενος κατά του Πομπήιου στη Ρώμη, οπότε και επιβλήθηκε. Μήπως λοιπόν ήλθε η ώρα κι εμείς, ως πολιτικό σύστημα και σύγχρονο κράτος δικαίου, να διαβούμε τον δικό μας Ρουβίκωνα;)
