Η φετινή επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας δυστυχώς συνέπεσε με μια άνευ προηγουμένου εθνική συμφορά. Η απώλεια τόσων συνανθρώπων μας, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται συνεχώς, που κάηκαν παγιδευμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν εξαιτίας της πύρινης λαίλαπας βύθισε στο πένθος την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα χάθηκαν ζώα, περιουσίες, και προκλήθηκε τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή. Όμως όλα αυτά έρχονται δεύτερα. Το πρώτιστο είναι οι ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν, το σπουδαιότερο αγαθό του ανθρώπου.
Η συμφορά ανέδειξε για μια ακόμα φορά τις αδυναμίες του Κράτους στην αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης καθώς και γενικότερες και διαχρονικές ευθύνες για το πως οικοδομήθηκαν οικισμοί ολόκληροι μέσα στα ρέματα και τα δάση ή πάνω στις παραλίες, χωρίς να πληρούν τις παραμικρές συνθήκες ασφάλειας από φυσικές καταστροφές. Με ευθύνη του πολιτικού συστήματος αλλά και της ίδιας της κοινωνίας.
Όμως δεν είναι τώρα η ώρα γι αυτή την κουβέντα. Είναι ώρα πένθους και περισυλλογής...
